Πολλές φορές, φίλοι και γνωστοί, μας ρωτάνε αν συνειδητά ή ασυνείδητα αναλύουμε κάθε χώρο μέσα στον οποίο βρισκόμαστε, είτε πρόκειται για κάποιο σπίτι, καφέ, εστιατόριο, γραφείο, ή ακόμα και δημόσιο χώρο. Συνήθως, και όταν δεν θέλουμε να επεκταθεί η συζήτηση, ή απάντηση είναι: “Όχι ! Θα τρελαινόμουν αν πρόσεχα συνεχώς τα πάντα” Η αλήθεια όμως, είναι πως ΝΑΙ, τον περισσότερο καιρό παρατηρούμε και αναλύουμε αδιάκοπα τα πάντα (ή σχεδόν τα πάντα) και θεωρούμε πως αυτό είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας.
Έτσι λοιπόν έχουμε παρατηρήσει πως υπάρχουν κάποια λάθη και αστοχίες που ενώ είναι τόσο εύκολο να διορθωθούν επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά ακόμα και σε χώρους με στυλ και άποψη.
Εκτός από τις κοντές και στενές κουρτίνες | το λάθος ύψος στο φωτιστικό της τραπεζαρίας και το μικρό χαλί ένα ακόμα ΠΟΛΎ συνηθισμένο λάθος είναι το λάθος ύψος και μέγεθος των κάδρων που κρεμάμε στους τοίχους μας.
Τις περισσότερες φορές, είτε είναι τοποθετημένα πολύ ψηλά, είτε είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον τοίχο.Δες την παρακάτω φωτογραφία.
source
Ποιος δεν έχει βρεθεί έστω και μια φορά έντρομος και με το σφυρί στο χέρι, περιτριγυρισμένος από λευκούς τοίχους και κάδρα ακουμπισμένα στο δάπεδο; Είναι αλήθεια μια αμήχανη στιγμή και δεν την εύχομαι σε κανέναν.
Πριν πιάσεις το σφυρί έχε στο μυαλό σου τους εξής πολύ απλούς κανόνες:
α.Το σωστό ύψος κρέμασης, σύμφωνα με τους γκαλερίστες και τους απανταχού γκουρού της διακόσμησης, είναι μεταξύ 1,45μ και 1,55μ (κέντρο πίνακα από δάπεδο). Αυτό είναι το λεγόμενο eye level το οποίο βρίσκεται λίγο πάνω από το κέντρο του τοίχου μας ( σε ένα τυπικό διαμέρισμα υποθέτουμε πως έχει ύψος από 2.70μ έως και 2,80μ ).
source
β.Θεμιτό είναι να διατηρούμε πάντα το ίδιο ύψος κρέμασης (κέντρο) σε όλους τους πίνακες του χώρου μας, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, προκειμένου να επιτύχουμε μια ισορροπία στο χώρο. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσες πολλές φορές συναντάμε μεγάλες υψομετρικές διαφορές στο κρέμασμα από τοίχο σε τοίχο, είναι κάτι που μόνο αίσθηση ακαταστασίας δημιουργεί.
source
γ. Όταν πρόκειται για πίνακα πάνω από καναπέ, μπουφέ, τζάκι ή άλλο έπιπλο, όσο χαμηλό και αν είναι, αφήνουμε, καθ ύψος, μια απόσταση όχι μεγαλύτερη των 30εκ. Φροντίζουμε επίσης το μήκος του πίνακα να ισούται τουλάχιστον με τα 2/3 ή και περισσότερο από το μήκος του επίπλου που βρίσκεται από κάτω του.Με αυτό τον τρόπο έπιπλο και πίνακας αποτελούν ένα σύνολο και “διαβάζονται” σαν μια ενότητα.
source
δ.Όταν δεν πρόκειται για ένα μόνο πίνακα αλλά για μια σύνθεση από 2 ή και παραπάνω πίνακες τα πράγματα περιπλέκονται λιγάκι. Σε κάθε περίπτωση όμως αντιμετωπίζούμε το σύνολο των κάδρων σαν να επρόκειτο για ένα μόνο έργο και τηρούμε όλους τους παραπάνω κανόνες. Η απόσταση μεταξύ τους δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 5εκ και η κορνίζα θα πρέπει να είναι πανομοιότυπη αν όχι απόλυτα όμοια. Προσοχή ! Δεν μιλάμε για gallery wall αλλά για μια μικρή σύνθεση κάδρων που οπτικά λειτουργούν σαν ένα. Το gallery wall είναι ένα άλλο (μεγάλο) θέμα που σύντομα θα αναλύσουμε σε ξεχωριστό ποστ.
source
ε.Αν δεν θέλουμε να κρεμάσουμε τα κάδρα μας μπορούμε απλώς να τα ακουμπήσουμε σε κάποιο έπιπλο, σε κάποιο στενό ράφι ή αν είναι αρκετά μεγάλα και στο δάπεδο.Τα ειδικά αυτά στενά “ραφάκια” τους τελευταίους μήνες έχουν κατακλύσει το Pinterest και είναι αλήθεια μια πολύ καλή λύση για τους αναποφάσιστους ! Τοποθέτησε τα σε ύψος όχι μεγαλύτερο του 1,20μ και ακούμπησε ελεύθερα τους πίνακες σου !
